S

tijn is verdwenen. We weten niet of hij nog leeft”. Het is midden in de nacht wanneer onze chef buiten­land mij wakker belt. 

Stijn, de cameraman die op dat moment samen met VTM NIEUWS-journalist Robin in Beiroet zit. Die nacht is er een raketin­slag vlakbij hun hotel geweest. Ze zijn ter plekke gegaan en toen is het helemaal verkeerd gelopen. Er waren schoten, er was chaos. Robin is een tijdlang onder­vraagd en in elkaar geslagen, zo zegt de chef mij, hij is gewond maar ondertussen op weg naar het ziekenhuis. 

Maar waar is Stijn?

Met enkele mensen beginnen we om vier uur ’s nachts ziekenhuizen in Beiroet te bellen. Meer dan drie uur later zegt een Libanese verpleger op een spoeddienst van een ziekenhuis ergens in Beiroet ein­de­lijk: “Stijn De Smet? Yes, he’s here. I’ll put him in a wheelchair and bring him to the phone”.

Het nieuws van Robin en Stijn gaat de wereld rond. Televisiezenders sturen ploegen naar het Mediaplein in Antwer­pen voor commentaar, verslag­gevers hangen aan de telefoon. Ook in ons eigen nieuws zit ik in de uitzen­ding. Anker Freek Braeckman stelt mij de vragen die hij moet stellen. “Hebben we als nieuws­­redactie genoeg gedaan om dit te voor­komen?”, “Waarom nemen we dit soort risico’s?”.

Mijn antwoorden zijn niet gelogen. We hébben mensen met ervaring gestuurd. Mensen die speciale trainingen hebben gekregen om in oor­logs­situaties hun werk te kunnen blijven doen, die weten wat ze moeten doen als ze in de loop van een pistool kijken. 

Dilemma

Later, wanneer Robin en Stijn weer veilig in België zijn, beamen ze dat ook. Ze bleven rustig. Ze wisten dat ze moesten blijven praten, dat ze moesten proberen de controle te behouden. Voorlopig lijkt de psychische en geluk­kig ook de fysieke schade mee te vallen.

Ook waarom we dit willen doen, is duidelijk. Meer dan ooit, zelfs. Met sociale media die overspoeld worden door niet te verifiëren foto’s en video’s is het belang­rijk dat er objectieve, journalistieke waarne­mers zijn. Ook de onze, niet alleen die van grote spelers als CNN of BBC, want ook voor ons stopt het nieuws niet aan de landsgrenzen. We zijn een nieuwszender met een open blik op de wereld. 

Robin is ondertussen alweer in Syrië geweest, Stijn wil ook terug, eens hij helemaal fit is. De beslissing om Robin te laten vertrekken, was moeilijk. Wij willen ook dat ze terug gaan, maar tegelijkertijd voelen we een verplet­terende verant­woor­delijkheid. Omdat wij het zijn die de final call geven. Omdat wij het zijn die zeggen ‘Ga maar’.

De risico’s duw je op zo’n moment al snel weg, maar sinds Libanon zijn ze niet meer te negeren. Plots heb je de ongeruste vader van een neerge­schoten Stijn aan de lijn of zit je in een ziekenhuiskamer met de vrouw van een gewonde Robin en weet je precies wat er op het spel staat. 

Het is een dilemma dat bij elke volgende trip zal terugkomen en waar we goed over moeten blijven praten. Het enige wat we allemaal zeker weten, is wat Robin in zijn allereerste reactie zegt: “Geen enkel verhaal is een mensenleven waard”.